W przybytku siedziałem zacnym
i w gronie trzech mądrych ludzi,
lecz słuchać przyszło nam głupców,
co świat ten sobą wciąż „brudzi”.

Nie znają polskiej mowy,
polskiego nie znają języka,
w trzech kropkach „w”ołu… widzą,
a może dziobią z…  trawnika?

Honorem dla nich mamona,
ona najbardziej ich kręci,
bez niej byliby nikim,
w całej swojej niechęci.

Niechęci do ludzi, do świata,
byle mamony wciąż więcej,
stąd język przeżarty zawiścią,
choć oczy ciągle… cielęce!

Żebrzące cudzej litości…
. . .

…………………………………………………………………………………………………………………………..

Roch Polus